بررسی شیوع اختلال بدریختی بدنی بین دانشجویان رشته تربیت بدنی و غیر تربیت بدنی دانشگاه رازی

اختلال بدریختی بدنی شامل ترس شدید و افراطی از ظاهر جسمانی و احساس وجود نقص خیالی در بدن است،هدف تحقیق حاضر بررسی شیوع اختلال بدریختی بدنی بین دانشجویان دختر و پسررشته تربیت بدنی و غیر تربیت بدنی دانشگاه رازی می باشد. نمونه مورد بررسی شامل 343 نفر از دانشجویان شاغل به تحصیل در سال تحصیلی 88-89 می باشد که تعداد 167 نفر رشته تربیت بدنی و 176 نفر رشته های غیر تربیت بدنی می باشند. ابزار مورد استفاده در این تحقیق نسخه ترجمه شده پرسشنامه ترس از بدریختی بدنی می باشد که شامل سه بخش است. بخش اول شامل اطلاعات جمعیت شناسی و بخش دوم شامل 7 سوال به منظور اندازه گیری ترس از تصویر بدنی می باشد و بخش سوم شامل 6 سوال است که نشانه های اختلال بدریختی بدنی را مورد خطاب قرار می دهد. پرسشنامه ها توسط محقق در اختیار دانشجویان قرار گرفت و به آنها درباره محرمانه بودن اطلاعات پرسشنامه ها اطمینان داده شد و از ایشان خواسته شد با صداقت و آرامش به سوالات پاسخ دهند. جهت تجزیه و تحلیل داده های به دست آمده از آمار توصیفی و استنباطی استفاده شد. در بخش آمار توصیفی از میانگین و انحراف استاندارد و درصد برای اندازه گیری قد و وزن و سن و وضعیت تاهل و میزان نگرانی در مورد وضعیت ظاهری استفاده شد . نتایج نشان دادکه به ترتیب 4/51% از دانشجویان پسر غیر تربیت بدنی، 8/32% از دانشجویان پسر تربیت بدنی، 5/22% از دانشجویان دختر غیر تربیت بدنی و 18% از دانشجویان دختر تربیت بدنی در مورد بخش های ظاهری بدن خود نگرانی دارند. در بخش آمار استنباطی از آزمون مجذور خی و آزمون احتمال دقیق فیشر و آزمون وی کرامر برای مقایسه متغیرهای مورد مطالعه در این تحقیق استفاده شد. نتایج نشان داد که شیوع اختلال بدریختی بدن در 343 دانشجوی دانشگاه رازی 8/3 % می-باشد (13 از 343 نفر). بیشترین شیوع اختلال بدریختی بدن در دانشجویان مربوط به دانشجویان پسر غیر تربیت بدنی با4/5% و در دانشجویان دختر غیر تربیت بدنی با میزان1/4% است. طبق نتایج به دست آمده بین فراوانی شیوع اختلال بدریختی بدنی در دانشجویان دختر تربیت بدنی و غیر تربیت بدنی، و بین فراوانی شیوع اختلال بدریختی بدنی در دانشجویان پسر تربیت بدنی و غیر تربیت بدنی، همچنین بین فراوانی شیوع اختلال بدریختی بدنی در دانشجویان دختر و پسر تربیت بدنی وغیر تربیت بدنی تفاوتی وجود ندارد. هرچند نتایج نشان دهنده پائین تر بودن نرخ شیوع در مقایسه با بررسی های انجام شده در دانشجویان سایر کشورها می باشد اما لازم به ذکر است که شیوع این بیماری بین دانشجویان ایرانی پدیده ای نادر نیست و به دلیل عوارض و پیامد های آن مانند ناتوانی در فعالیت های تحصیلی، اجتماعی و شغلی پیشنهاد می شود به طور ادواری غربالگری در ارتباط با شیوع اختلال بدریختی بدنی انجام شده و ملاحظات درمانی مناسب درمورد آنان در نظر گرفته شود.